Bazen küçük bir olay, bize insanlığa dair güzel şeylerin hala mevcut olduğunu hatırlatır. Geçtiğimiz gün tam da böyle bir durumla karşı karşıya kaldım.
Tüm kartlarımın içinde bulunduğu cüzdanımı kaybettim. Tabii bu durumu fark etmem saatleri aldı. Endişeli bir şekilde (bu durumla baş başa kalanlar beni daha iyi anlayacaktır) cüzdanımı sokak sokak aramaya başladım. Sorduğum her insandan, her esnaftan duymayı tahayyül etmediğim o cevabı almıştım: "Görmedik kardeşim."
Ne yalan söyleyeyim direncim kırılmış ve modum düşmüştü. Kaybolan cüzdan, aslında biraz da kaybolan zamanım ve umudumdu. Kartları iptal etmek, basın kartımı yeniden çıkartmak, ehliyetimi yeniletmek ve daha bir sürü şey...
Benim için oldukça zor bir süreç olacaktı, farkındaydım ve hiç istemesem de bu durumla nasıl başa çıkabileceğimi düşünmeye başlamıştım.
Ve bir telefon...
İçimde tedirginliğin gelgitleriyle cebelleştiğim o an bir telefonun çalma sesiyle kendime gelmiştim. Ses tonum umutsuz ve buruktu. Karşımdaki ses hiç beklemediğim ama duyduğuma çok sevindiğim bir habercinin sesiydi:
“Kardeşim, ben Polis Barış. Cüzdanın bulundu.” dedi.
O an yüreğimden bir yük kalktı, ruhum hafifledi.
Halbuki ben daha karakola gitmemiş, başvuruda bulunmamıştım bile. Meğer cüzdanımı genç bir kız bulmuş, hiç tereddüt etmeden Sakarya Mahallesi’ndeki tuhafiye dükkanına bırakmış. Dükkân sahibi Osman Yıldırım abi de -sağ olsun- hemen polise haber vermiş. Anlayacağınız durum bundan ibaretti lakin Polis Barış abinin nezaketi, Osman Yıldırım abinin babacan tavrı iyi ki böyle insanlar var dedirtti. Atalarımızın duasını böyle hadiselerde anlıyoruz: Allah iyi insanlara denk getirsin.
Bu kadar basit aslında birinin malına sahip çıkmak ve onu sahibine ulaştırabilmek.
Bir cüzdan, eşya veya adı değişen nesneler... Tüm bunlar kaybolur ve bulunur ama burada bulduğum şey uzun zamandır hepimizin aradığı bir şeydi: İnsanlık...
Hemcinsimin adını bile bilmiyorum, belki de hiç öğrenemeyeceğim. Ama o genç kız sayesinde bir kez daha inandım: Bu şehirde hala vicdan var, hala iyilik var.
Hepsine en güzel duygular eşliğinde çok teşekkür ederim.
Aynı zamanda işini layıkıyla yapan ve insanlığını dik duruşuyla sergileyen herkese de.
Sabahattin Ali’nin o cümlesiyle sözlerimi noktalamak istiyorum.
”Herkese içindeki iyilik kadar iyi bir hayat dilerim.”
