KALABALIKLARIN İÇİNDE DUYULMAK: MODERN YALNIZLIĞIN SESSİZ ÇIĞLIĞI
Hiç en yakınlarınızın dahi sizi duymadığını hissettiğiniz oldu mu?
Milyarlarca insanın içinde kendimizi anlatacak duyuracak bir kişi dahi bulamadığımız anlar olur. “kalabalıkların arasında yalnızlık” şimdilerde bu kelimelerle anlatıyorlar bunu. Özellikle sosyal medyanın da hayatımızdaki yerini sağlamlaştırmasıyla birlikte daha da bunu hisseder olduk.
Bir sürü takipçimiz, bağlantımız var ancak gerçekten bizi anlayacak biri yok diyebiliriz. Birçok beğeni var ama gerçek bir dost yok diyebiliriz. Bu o kadar kritik bir yere geldi ki hayatımızdaki kararları dahi bu mecralardaki yorumlara göre alıyoruz.
Sosyal medyanın daha doğru sosyalleşemediğimiz sanal medyanın "bağlantı" vadeden yüzeysel ilişkileri, bu yalnızlığı dindirmek yerine daha da derinleştiriyor. İnsanın "duyulma" ihtiyacı, sadece sesinin işitilmesi değil; duygularının, düşüncelerinin ve varoluşunun gerçek bir "öteki" tarafından onaylanması, anlaşılması ve kabul görmesi olduğunu unutuyoruz.
Bir psikolojik danışman olarak, seans odasında pek çok teknik ve müdahale kullansak da, tüm bu yöntemlerin üzerine inşa edildiği bir temel vardır: Gerçek bir terapötik ilişki. İnsan Merkezli Terapi'nin kurucusu Carl Rogers'ın da belirttiği gibi, "Çok yavaş öğrendiğim şey şu oldu: Sadece dinlemek... son derece güçlü bir değişim aracıdır."
Kalabalıklar içinde duyulmayan, anlaşılmayan danışan için terapi odası, belki de hayatında ilk kez koşulsuzca kabul gördüğü ve tüm samimiyetiyle 'duyulduğu' güvenli bir limandır. Terapide iyileşmeyi başlatan da, çoğu zaman bu 'duyulma' anının ta kendisidir.
Belki de hepimizin ihtiyacı olan, bir terapist kadar profesyonel olmasa da, en azı onun kadar dikkatli ve şefkatli bir dinleyici olabilmeyi öğrenmektir. Çünkü duyulmak, en insani ihtiyaçlarımızdan biridir ve her birimiz, bir başkasının dünyasında bir yankı bulmayı hak ederiz.
Sevdiklerinize, dostlarınıza kulak verin, dinleyin, değer verin. Gerçek değer, göz göze gelmek, söylediğine kulak vermekle başlar.
