Öfke ve şiddet kartopu gibi büyüyor…

Bizi ‘biz’ yapan değerlerden uzaklaştıkça, öfkesini kontrol edemeyen bir toplum haline geldik. Saygıyı yitirdik, beraberinde sevgiyi…
O eski naif insanlar; hanımefendiler, beyefendiler nerede?
Orta neslin çocukluğuna gittiğimizde, büyüklere saygı ve hürmet vardı. Çocuklar sevilir, şefkatle korunurdu. Bir yere selam gönderildiğinde, ‘büyüklerin ellerinden, küçüklerin gözlerinden’ öpülürdü…
‘Tam bir Osmanlı beyefendisi’ veya ‘tam bir Osmanlı hanımefendisi’ denirdi; oturmasını kalkmasını iyi bilen, saygı ve sevgide kusur etmeyen, herkesin imrenerek baktığı insanlara…
‘Hoşgörü’ kavramı henüz etten kemikten sıyrılmamış haldeydi ve herkes hoş görürdü veya görmeye çalışırdı en azından rahatsızlık duyduğu şeyleri. Ama karşıdaki de kalp kırmamaya, gönül incitmemeye dikkat ederdi. Arada yaşanan aksaklıklar karşılıklı fedakarlıklarla aşılırdı…
Hızla gelişen teknoloji ve hayat konforu, insanları önce fiziken ardından kalben uzaklaştırdı birbirlerinden. Geçen bir yazımda bahsetmiştim; mesela akşamları eşe dosta, komşuya oturmaya gitmeler bitti. Ailecek ziyaretler yok denecek kadar az. Giderek önce çekirdek aileye sıkıştık, sonra kendi bedenimize…
Beraberinde paylaşımlar azaldı, bencillikler arttı. Sonuçta ise tahammül sınırları hızla küçülürken, damarlarımıza sıkışan öfke hücreleri dışa vurmaya başladı!
Her gün televizyon haberlerine, sosyal medya mecralarına yansıyan binlerce şiddet olayı… Vurmalar, kırmalar, kesmeler, biçmeler, öldürmeler, hırsını alamayıp parçalamalar…
Nereye gidiyoruz? Neler oluyor bize?
Önceki gün yapılan Ankaragücü-Rizespor maçında yaşananlar nedir?
Hani ‘spor dostluk ve kardeşlik’ti.
Nerede dostluk, nerede kardeşlik?
Kim aldı bu değerleri bizden veya ne zaman kaybettik bu değerlerimizi?
Bu milletin sağlıklı ve müreffeh geleceğini inşa etme yükümlülüğünü üstlenen yöneticilerimiz, yeni nesillerde kartopu gibi büyüyen bu öfke ve şiddet sarmalını durdurmak için ne yapıyor?