Acının tarifi yok

Herkese merhabalar!
Her hafta tarif paylaşıyordum ama bu hafta ülkemizde yaşanan deprem nedeni ile paylaşamayacağım. Hüznün ve acının tarifini ifade edemiyorum. İçimden ne yemek yapmak ne tarif üretmek gelmiyor. 
Deprem kader diyoruz fakat depreme ne kadar hazırız ki. Ben hiç deprem yaşamadım. Ta ki kızımı kucağıma aldıktan 2 gün sonra Bolu'da 4 şiddetinde bir sarsıntı yaşayana dek. Eşim 1999 depremini yaşamış biriydi. Ondan aldığım ve öğrendiğim bilgiler doğrultusunda o günden sonra bir çanta hazırladım. Kapımızın önünde o çantamız hep vardır. Her ne kadar evimize gelen misafirlerimizin dikkatini çekmiş olsa da onun bir deprem çantası olduğunu söylemekten hiç çekinmedim. Çünkü ülkece deprem bölgesinde yaşadığımızı unutmamalı ve aslında hepimizin hazırlıklı olması gerekirdi. Peki sadece bu yeterli mi ? Elbette değil. Evlerimiz, yaşam alanlarımız ne kadar dayanıklı ki. Bugün yaşanan bu depremle de onu görmüş olduk. Yarım kalan hayatları, yarım kalan hikayeleri gördük. Yemek yemeye, sıcak evde oturmaya, çocuklarımıza sarılıp uyumaya utandığımızı gördük. Ama bir şey daha var ki, birlik beraberlik ile yaralarımızı nasıl sardığımızı gördük. İl il, ilçe ilçe ve hatta köy köy yardım toplayıp tırlar hazırlayıp göndererek birlikte ayakta durmaya çalıştık. Aş evleri kurduk. Sıcak yemekler pişirip dağıttık. Köylerdeki güzel yürekli annelerimiz ekmekler yapıp gönderdi ve bir nebze de olsa buz kesmiş kalplerimiz ısındı. Ve yine öğrendik ki; her anımızı dolu dolu yaşamayı, sevdiğimizi her an her saniye söylemeyi, çocuklarımızı sımsıkı sarıp sevmeyi onları incitmemeyi, ölümün bir nefes kadar yakın olduğunu, sevdiklerimiz ile birlikte aldığımız her nefes için şükretmeyi öğrendik.
Allah bu millete bir daha böyle bir acı yaşatmasın. Tüm Türkiye'me geçmiş olsun ve milletimizin başı sağolsun.