Dava

Müslüman için dini  en mühim davasıdır. Yani o, hiçbir zaman iman ettiği ve gereklerini yerine getirmekle sorumlu olduğu dininin, hem kendisi için hem de bütün insanlık için temel bir dava olduğunu aklından çıkarmaz. Onun için bu davanın anlamı, kendisi tarafından yaşandığı -daha doğru bir ifade ile yaşanması gerektiği- gibi başkaları tarafından da yaşanabilir olması için üzerindeki görev ve sorumlulukların bilincinde olması ve bu bilinci gereğince hareket etmesi demektir.

Buna göre dava birilerimize havale edilmiş, gereklerinin yerine getirilmesi yalnızca o havale edilenlerden beklenen bir yükümlülük değildir.

Diğer bir ifade ile İslâm davasına sahiplenmek, onun sorumluklarının bilincinde olmak ve bu sorumlulukları yerine getirmek için çaba ve gayret harcamak, nâfile ya da farz-ı kifâye bir ibadet değildir. Herkes için farz-ı ayndır. Tıpkı namaz gibi, oruç gibi…

Bütün rükünlerini eksiksiz yerine getiremeyenlerin getirebildikleri kadarıyla namaz kılmaları, oruç tutmaları nasıl farz ise, tam olarak eda edemeyişleri üzerlerinden farzı kardırmıyorsa, yapabildikleri kadarıyla yapmakla muhatap oluyorlarsa, “İslâm davası”na sahiplenmek ve sorumluluklarını yerine getirmek de böyle bir yükümlülüktür. 

Herkes gücü yettiğince bu davayı omuzlamak zorundadır.