Denk gelelim

İnsanları analiz etmeyi sever misiniz? Bahsettiğim karşınıza alıp onu incelemek, tanımak değil. Dışarıda dolaşırken, bir bankta otururken ya da herhangi bir hareketlilikte…

Ben çoğu kez bunu yapıyorum ve ruhuma da iyi geliyor. Bazen fazla düşündüğümü fark ediyorum , yoruluyorum. Sokakta yürürken bomboş yürümemeye de dikkat ediyorum .  İnsanları  gözlemliyorum. Suratlarına bakıyorum acaba şu adamın  suratı niye donuk? Hislerini yüzüne mi vuramıyor yoksa hissizleşti mi? O kadın çok mutlu; istediği , hedeflediği bir şeye mi sahip oldu ? Yoksa küçücük bir güzel söz mü mutlu etti? Bu şekilde gözlemlerimle  soru cevap yapıyorum. Gözlemlerime bazen o kadar acı şeyler denk geliyor ki…  Çok üzülüyorum .Hayat diyorum keşke herkese eşit olsan …  

Yine o acı detaylardan biriyle karşılaştım. Acil halletmem gereken bir işim vardı. Hızlı adımlarla varacağım noktaya ilerleme çalışıyordum. Başımı aniden çevirdim ve yüreğim burkuldu. Ah dedim keşke siz gibi insanlar fark edilse de yardım eli uzatılsa. Bir dede. Ortalama 75-80 yaşlarında. Zayıf , bitkin o haliyle çöp konteynerından karton topluyor. Yine de kimseye muhtaç olmamaya çalışıyor. Bir duruşu , kendisine bir saygısı var. Kolaylık olsun diye de dilenmiyor… Manisa’mızda yardım eli uzatan böyle insanları fark eden iş adamları var . Denk geldim. Fakat sayısı çok az. Ben bir vatandaş olarak elimden geldiğince yardım ediyorum . Fakat kurumun yapacağı güce de sahip değilimdir. Yanı  başımızda olan yardıma muhtaç , dilenmeyen o insanların yüzlerini güldürelim. Belki de bizler  onların hayatına dokunuşlarımızla  ruhumuzu güzelleştireceğiz .

Yanı başımızda muhtaç olan insanlara gözlerimizi kapatmamız dileğimle…