HÜZÜN KOVAN KUŞU

Geçen günlerde içimde nedenini tam olarak bilmediğim bir hüzün vardı. Zaman zaman  anlamlandıramadığım hüzün beni yoklardı. Belki okuduğum kitaplardan yahut yaşadıklarımdan …

Hüzünlü olduğum tam o anda bir kuş seslendi evet evet bu Asya kuşumdu.Asya, ruhumu iyileştiren bana iyi gelen nadir insanlardan biri.

-Teyze napıyorsun ?

- Hiçbir şey Asya’m iyi ki geldin .

- Teyze hadi çarşıya gidelim

Sanki içimdeki hüznü hissedercesine pamuk , tombik elleriyle çekiştirmeye başladı. Tamam Asya gidelim dedim.

Çarşıda etrafı geziyorduk. Asya’nın elinde içeceği kendi dünyasında farklı gördüğü şeyleri anlatıyordu. Tam o anda bir teyze ;

-Kızım yürüyemiyorum bana yardım eder misin?

-Tabii ki teyze

-Allah senden razı olsun ,Allah ne muradın varsa versin. Senin önünden bir kıza daha seslendim yardım etmedi

- senden de Allah razı olsun teyze

Asya derin bir bakışla Ayşe nur Teyze sen güzel bir şey yaptın dedi

Naptım Asya dedim. Yaşlı teyzeye yardım ettin bu çok güzel demi dedi. Evet Asya’m yardıma ihtiyacı vardı yardım ettim ama sen yine de her çağıranın yanına gitme teyzecim dedim. Son cümlem beni biraz daha hüzünlendirdi . Aile içinde vermemiz gereken eğitimi ; yardımlaşmayı, paylaşmayı, hoşgörüyü, dürüstlüğü  ben de bir teyze olarak  vermeye çalışıyorum . Fakat yine de insanlara güvenemiyorum… Neyse ki örnek alınmaya başlamışım bu sevindirici…

 Asya ile geçirdiğim her an bana çok şey öğretiyordu. Daha 6 yaşında birbirimizi bu denli anlayabilmek kendimce bir lütuf. Evlat oldum ,kardeş oldum , arkadaş oldum , teyze oldum… Sahip olduğum her konuma yakışır şekilde , hakkını vererek yaşamaya çalıştım. Fakat teyzelik serüvenimde  yeğenlerime iyi  örnek olmaya çabalıyorum . Onlar birazcıkta benim yansımam ve ben bunun farkındayım.Hüzün, o gün yerini bilgeliğe bırakmıştı. O kuş hüznümü kovmuştu.

Hüznümü güzelleştiren rabbime çok şükür…

Hüzünler bilgeliğiniz ,bilgeliğiniz sevinçleriniz olsun…