Manisa'nın büyük çelişkisi!

   
   Manisayı oldum olası çok sevdim. Çocukluğumda, Fatih Sultan Mehmet ve birçok padişahın burada yetişmesi nedeniyle kalbimde büyürdü bu kadim şehir. Şimdilerde yaşadığım, yaşadıkça kendimi bir parçası olarak hissettiğim için olsa gerek, sevgim her geçen gün daha da artıyor.

         İşte bu nedenle sık sık sokaklarını arşınlar, her köşe başında rastladığım tarihi yapıları hayranlıkla izlerim. Ama her birini kenara itilmiş, kimi zaman yıkılıp yok edilmiş görünce içim parçalanır. Camiler bir nebze korunsa da tekkelerin, türbelerin, hamamların, hele de çeşmelerin içler acısı durumuna yakıştıramam bu şehrin güzel insanlarına...

         Türkiye'nin bazı önemli şehirlerinde yaşayan ve birçoğunu gezme fırsatı bulan bir insan olarak, Manisa'nın diğer şehirlere göre iki önemli farkı sıkça dikkatimi çeker...

         Birincisi, hiçbir şehirde görmediğim sokak hayvanı sevgisi. Öyle ki, Türkiye'de hiçbir sokak hayvanı Manisa'daki kadar kendini rahat ve güvende hissetmez sanırım. Geçenlerde, bir otobüs durağında otururken bir kedinin kucağıma zıplayıp oturması karşısında şu düşüncelere kapılmıştım:

         Otobüs durağında beklerken bir sokak kedisi gelip kucağıma oturuyorsa, yaşadığım şehrin kıymetini bilmeliyim. Çünkü  bu durum, burada merhametli insanların yaşadığını gösterir ve merhametin olduğu yerde bereket vardır...

         Bir diğer fark ve bence Manisa'nın büyük çelişkisi tarihi eserlere yeterince değer verilmemesi. Günümüzde hiçbir şehirde tarihi eserlere Manisa'daki kadar ilgisiz kalındığını sanmıyorum. Böylesine zengin tarih ve kültüre sahip bir kentte, hala şehir merkezindeki tarihi eserlerin çok büyük bölümünün herkesin gözü önünde yok olup gitmesi, kabul edilebilir bir durum değil...

         Sokak hayvanlarına yönelik şefkat ve merhamet ile tarihi eserlere yönelik ilgisizlik ve dikkatsizlik, açıklanması zor bir çelişki olarak duruyor zihnimde...