Normalleşme değil kabullenmek asıl mesele

Herkese merhabalar!
Herkes normalleşmekten bahsediyor ama normal dediklerimiz içimizi yakıyor. Sabah çocuklarıma kahvaltı hazırlıyorum. "İşte böyle kahvaltı hazırladıkları çocukları vardı. " diyor kahvaltı boğazıma diziliyor. Akşam yemeği yapıyorum acaba kaç mutfakta son akşam yemeği yapıldı diye düşünürken buluyorum kendimi. Mont giyiyor çıkıyorum dışarı kaç kişi soğukta kaldı kaç kişinin montu, saracak bahtaniyesi yok diye üzülüyorum. 5 Şubat akşamı çocuklar okul için hazırlanmış, işe gidecekler için ütüler yapılıp asılmış, yavrular öpücüklerle masallarla yataklarına yatırılmış, gözler kapanmıştı. O tarihten sonra hiç birimizin gözü aynı şekilde açılmadı. Normalleşmek değil asıl mesele normalleşmek için kabullenmek gerekir. Kabullenebilir miyiz bilmiyorum. Kabullenmekte yakışmaz diye düşünüyorum. Bir anne olarak çocuklarıma daha güvenilir bir gelecek sağlayabilmek yolunda sorgulayarak, doğrularımızın peşinden giderek ve her ne yapıyorsak doğru şekilde yaparsak normalleşmeye belki biraz daha yakışır diye düşünüyorum kim bilir. Ülkece sarılsıldık normale nasıl ne şekilde dönülür nasıl kabullenilir bu durumu da hiç bilmiyorum. O tarihten sonra hiç birimizin normali de eskisi gibi olmadı olmayacakta. Hepimiz daha çok sarılır olduk çocuklarımıza yada sevdiğimizi söyleyip her anın kıymetini, değerini daha çok anlar olduk. Bizim için büyük olan sorunların aslında ne kadar basit birşey olduğunu öğrendik. Hayalleri ertelemek için geç kalındığı, hikayelerin ise yarım kaldığı bir ülkede nasıl normalse o kadar normal işte. Daha büyük acıların yaşanmayacağı, sağlıklı, mutlu günlerin olması dileği ile sevgiyle kalın.